Move2Blues sluit zijn seizoen af met Boo Boo Davies, één van Mississippi’s  laatste vertegenwoordigers van de cotton pickin’ generation. Zijn vader Sylvester Davis was nog zéér actief in de katoenbusiness, maar belangrijker voor onze ‘business’ is dat hij daarnaast ook nog verschillende instrumenten bespeelde.

Boo Boo hoefde dus niet ver weg van huis te gaan, om zijn muzikale kennis op te bouwen, en aangezien het katoen niet echt meer in de lift zit, heeft hij zijn eigen niet in de watten gelegd, maar heeft hij gekozen voor een zwervend blues buskerbestaan.

Dat deed hij in eerste instantie met The Lard Can Band, bestaande uit zijn vader en zijn oudere broers. Hiermee schuimde hij de ganse Delta af en behaalde hij zijn ‘bachelor’ in de blues, alvorens zij vanuit hun hometown Drew, Mississippi naar St Louis trokken, dat in de vroege sixties zijn hoogdagen kende en een muziek scene had dat bevolkt werd door onder andere Albert King, Ike Turner, Chuck Berry en menig andere… Gedurende achttien (18 !!!) jaar speelde hij er, samen met zijn broers, elk weekend in Tabby’s Red Room en zagen er vele barmannen komen en gaan.

Vanavond treedt hij in de Muziekodroom aan met John Gerritse, rootsdrummer bij uitstek, niet alleen vanwege zijn stijl maar ook door zijn vintage drumstel, nog bespannen met echte dierenvellen. Jan ‘Woodstock War Scheisse’ Mittendorp, van Cushers2 fame, tevens booking agent (Crossroads) record label manager (Black and Tan Records), bespeelt de gitaar, bariton besnaard om de ontbrekende basgitaar te accumuleren. Dat maakt de overall sound echter nogal zwaar op de hand. Vooral in deze kleine lage zaal van het complex, verwordt de klank dan tot een gecomprimeerd, assourdisant geheel, waarin nog weinig textuur valt te onderscheiden. De monotone drumstijl die Gerritse aanhoudt, sluit perfect aan bij wat Boo Boo’s muziek vraagt, een simpele maar krachtige beat om de ‘Mississippi trance’ die er in vervat zit, te accentueren.

Boo Boo Davis kon me niet echt overtuigen. Hij zag er ietwat ongemotiveerd uit. Of misschien wat be‘duvel’d. Hij bracht zijn nummers nogal matjes aan de man. Dit kan voor een deel aan de doffe klank toegeschreven worden, maar toch…er zat niet echt veel vlam in de pijp. Naar oude bluesband gewoonte doet hij zittend zijn ding, zoals Muddy Waters destijds om slide te spelen. Maar als je zwaarste instrument een bluesharpje in G is, komt dit enigszins lui over.

Er zaten toch enkele hoogtepunten in de show, “Hot Foot” op de drijvende wah-wah van Mittendorp, en “Ice Storm”, maar vooral “Dirty Dog” en “The Snake” waren dan weer van het allooi dat ik eigenlijk van de ganse set had verwacht.

Wij geven nochtans alle krediet aan Boo Boo Davis. Iedereen heeft al eens een off-day, een dipje. En deze keer hadden wij pech. We zien wel in Peer of onze verwachtingen alsnog zullen worden ingevuld.

witteMVS